ထေနာင္းေၾကာင္ျခစ္၊ ဆူးရစ္ပြင့္ခါ
မုိးမရြာ
ရြာပါေသာ္လဲ၊ မိုးမသဲတဲ့...
ကံမြဲရြာ။
မီဂ်ီေခတ္မွ၊ သူႏုိးထ
တက္ႂကြမိုးပ်ံ၊ အုိ … ဂ်ပန္
သူေတာင္းစားတဲ့
တုိ႔ႏုိင္ငံ။
ကုန္းေဘာင္ေခတ္မွ၊ ၿပိဳင္တူထလဲ
အထေႏွးေႏွး၊ အိပ္ေရးမ၀
သူကတမ်ဳိး၊ ငါတမ်ဳိး
အႏုိးမတတ္၊ ထမင္းငတ္
မတ္တတ္ရပ္လုိ႔ လမ္းမွာငို
ေရႊဘုိေနညိဳေတာ့
ေျမမ်ဳိခံရ ျမန္မာ့ကံ။
သခင္မ်ဳိးေဟ့၊
တေရးႏုိးထေအာ္
ေႂကြးေၾကာ္သံႀကီး၊ လိႈင္းကုိစီးလဲ
ခရီးတေထာက္မွာ
မီးေတာက္လုိေတာက္
ေလွေမွာက္လုိေမွာက္
တက္ေခါက္ရင္း လက္ေျမႇာက္
အရွက္အေၾကာက္မဲ့တဲ့တု႔ိႏိုင္ငံ။
ကမၻာရြာေခတ္၊ မသမာျမစ္မွာ
ဗမာနစ္ေနဦးမွာလားကြယ့္႐ို႕။
ရာစုသစ္မွာ၊ ဘာျပဳလုိ႔ နစ္ရမွာလဲ
ေခတ္တေခတ္ကုိ
အသစ္အသစ္ဖန္၊
ႏုိင္ငံတည္ေဆာက္ဖု႔ိ
သေဘာမေပါက္ေသးဘူးလား
ကြယ္႐ို႕။
တင္မိုး
No comments:
Post a Comment