အႏုပညာေမွာ္၀င္စားမႈ

ေၾကးနီေရာင္သင္းတဲ့
ၿမားက်ိဳးတစ္စင္းထိမွန္ထားတယ္

လက္ဖ၀ါးေၿခဖ၀ါးမွာ
အေမ ၀တ္ေပးခဲ့တဲ့ အေရခြံေတြ ကၽြတ္ကြာက်
ပန္းေရာင္ပ်ပ်ကေလး ရွင္းပလား.....

တစ္ကယ္ေတာ့
ၿမိဳ.ပ်က္တစ္ခုုပါပဲ
ဒါေပမယ့္ ..... ဗ်က္ေစာင္းတစ္လတ္ရွိေနလို.
ကိုယ္....ခ်ိဳးေနမိတယ္

တာရာမင္းေ၀

အိမ္လည္ထြက္တဲ့ေန႔

နတ္သမီးပံုၿပင္ေလးေၿပာၿပပါ
ဘာပဲေၿပာေၿပာ ၾကားခ်င္လုိ႔ပါ …

နတ္သမီးပံုၿပင္ေလးေၿပာၿပပါ
ဘာပဲေၿပာေၿပာ.. ၿမင္ခ်င္လုိ႔ပါ …

နတ္သမီးပံုၿပင္ေလး ေၿပာၿပပါ
ဘာမွမရွိဘူး ဆိုေပမယ့္ .. တစ္ခုခုမ်ား ရွိမလားလုိ႔ပါ ..။ ။

တာရာမင္းေ၀

ႏွစ္ခ်ိိဳ႕ေကာ္ဖီ

ႏွစ္ေတြၾကာခဲ့ေပါ့
ဒီေလာက္ ေလာင္မီးက်ခဲ့တာေတာင္
အဲဒီ မ်က္ႏွာေလးက
ငါ့အတြက္ တသြင္သြင္ လွပေနတုန္းပဲ။

အနမ္းေတြ ..
ငါ့အတြက္မို႔ ရြာသူ ဖမ္းစားတာ ခံရေလတယ္
ၿမင္းတစ္ေကာင္မွ မက တဲ့ ရထားလံုးအိမ္ထဲမွာ
ငါ .. ဘယ္ကိုေၿပးမလဲ ..

ကိုယ့္ကိုယ္ကို တစ္ပြင့္ခ်င္း ျပန္ခူးၾကည့္ေတာ့လည္း
ဆူး … စူးတာပါပဲ
စားပြဲစြန္းက ဖန္ခြက္လို
ေထာင္းလေမာင္းေၾကက်ကြဲၿပန္တယ္ ႏွင္းဆီေစာ္နံတယ္

အခ်စ္ေဟာင္းေရ
ကိုယ္ေလွစီးေၾကာင္းေတြလည္း ေျပာင္းျပန္စီးေမ်ာခဲ့ေပါ့
လြန္ေလၿပီးေသာ စေနနံနက္တစ္ခုကို လြမ္းၿမ ရီေဝရင္း
………………. ……………… ……………
(ဒီကဗ်ာကို ကိုယ္ဆက္မေရးခ်င္ေတာ့ဘူး)

မင္း… ခ်မ္းေျမ႕ပါေစ ..။ ။

တာရာမင္းေ၀

ငါ့ရဲ႕ သဲကႏၱာရမွတ္စု

ဓမၼေတးသံေတြကို တဝီးဝီး ၾကားေနရတယ္
တနလာၤအၿဖဴကလည္း ေႏြတလူလူမွာ ဆုေတြေတာင္းလုိ႔
ကိုယ္ပိုင္ သကၠရာဇ္ (၃၀) ေက်ာ္ခ်ိန္မွာ တစ္ကိုယ္ရည္ဖြဲဖြဲရြာတယ္
ေကာင္မေလးရယ္ ..
ဘယ္လို ႏွင္းရာသီမ်ိဳးက်မွ .. ၿမိဳ႕တံခါးက ပြင့္မွာလဲ
နက္ၿဖန္ခါမဟုတ္ရင္ေတာင္ နက္ၿဖန္ခါမွာ ၿပန္လာပါ
နင့္နာမည္ေလး ရနံ႕ တဝူးဝူးကို
သင္းကြဲ ဘီလူးၾကီးလို ငါ .. ေအာ္ေခၚေနမိတယ္။

တခ်ိဳ႕အလြမ္းေတြက ေတာ္ရံုတန္ရံု ဒိုေရမီဖာ နဲ႔ မရဘူး
တၿခားကဗ်ာဆရာေတြလိုလည္း ပင္လယ္ကို ပြတ္သီးပြတ္သပ္ မလုပ္ခ်င္ဘူး
ကိုယ့္ကိုယ္ကို မိုးကေလးညိဳလိုက္ၿပီး ၿပန္ဆင္ၿခင္တယ္ ..
ေသခ်ာတယ္ ေကာင္မေလးရယ္ ..ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ လြမ္းတယ္ ..။

အုတ္နဲ႔ စီထားတဲ့ နတ္ဆိုးနီနီမ်ားကလည္း
တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ၿပားလ်ားၿပီး လာရပ္မေနဘူး
တကယ္ေတာ့ ဘာမွမရွိဘူး .. ဘာမွမရွိလုိ႔ ဘာမွကို မရွိဘူး
ေနာက္ဆံုးမွာ .. ဥကၠာပ်ံ တစ္ခဲလို စုန္းဝုန္း နစ္ၿမဳပ္ဖို႔
(မွတ္မွတ္ရရၾကီး ..) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၉ ကို ငါ့ ဓားေကာက္နဲ႔ ထစ္လုိက္တယ္. ..။ ။

တာရာမင္းေ၀

ေက်ာင္းေတာ္ကသူငယ္ခ်င္း

လြမ္းတယ္ေကာင္မေလးရယ္. .
ဘယ္ကဗ်ာေတြဆီကိုပဲေရာက္ေရာက္
နင္ရဲ႕စိတ္ကို တံခါးလွမ္လွမ္းေခါက္မိတယ္. .

ငါကိုငါလြယ္အိတ္လို ဆြဲျဖဲဖူးပါရဲ႕
ဒါေပမယ္႕ ေက်ာင္းေတာ္ကျဖင့္
အခုထိျမဴျပာေတြထဲမွာ ပြင့္ေနတုန္း. . .

ခ်စ္ျခင္းတရားဟာ
ငါ့အတြက္ေတာ့ တခ်ိဳ႕ေခါင္းေလာင္းၾကိဳးေတြလိုပဲ
ဘယ္လိုဆြဲဆြဲ တံခါးကပြင့္မလာခဲ႕ဘူး

ဒီအရြယ္မွ ေဆာင္းဦးေပါက္မိတာလည္း
မထူးေတာ့ပါဘူး . . .
အစကတည္းက
သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ . . . ဆြတ္ခူးဖို႕မွမဟုတ္ဘဲ……..။

တာရာမင္းေ၀

ဘာလဲကြယ္

ဘာအေၾကာင္းမွ မရိွဘဲ
မင္းကို ခ်စ္မိသြားတယ္..

ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိဘဲ
မင္းကို လြမ္းတယ္…

ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိဘဲ
မင္းဒီကဗ်ာကို ေရးမိတယ္..

တစ္ကယ္ေတာ႔လည္း
ဘာေၾကာင္းမွမရွိပါဘူး သူငယ္ခ်င္း….။ ။

တာရာမင္းေ၀

ေဗဒင္ေဟာသည္

ေဒါက္ခနဲ ဓားေပါက္သံအဆံုးမွာ

ကံၾကမၼာက ကားယားႀကီးက်လာတယ္

သူ႕ကို ႀကိဳးနဲ႔ကူတပ္ေပးပါ

ခုခ်ိန္ကစၿပီး က်ဳပ္ ေဗဒင္ဆရာလုပ္မယ္

ကံၾကမၼာမရွိတဲ့ ေဗဒင္ဆရာ

ျမင္း႐ိုင္းကိုစီးၿပီး ၿမိဳ႕ေတာ္ထဲ၀င္လာမယ္။

တာရာမင္းေ၀

ေ၀းသူ

စကားတစ္ခြန္းႏွစ္ခြန္း စြတ္စို႐ံုေလာက္နဲ႔

ျမင္းမိုရ္ေတာင္ကို မြန္းတည့္ေစမလား

ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ ျဖစ္ခဲ့တယ္

အိုဒက္ဆာမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ေၾကး႐ုပ္နံေဘးမွာျဖစ္ခဲ့တယ္

ဒါဟာ တကယ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။

လ၀န္းက်ကြဲသံေတြၾကားမွေတာ့

ဘာကိုမွ မလြမ္းဆြတ္ေတာ့ပါဘူး

ခ်ဳပ္ပလိုင္းထဲက ငါ ေမွ်ာ္ရည္ေငးလင့္

တစ္ေန႔ေတာ့ဆိုတာ

ဘယ္ေတာ့ပြင့္မလဲလို႔။

တာရာမင္းေ၀

ဘက္ခ်င္းေၿပာင္းၿပန္ရန္ပြဲ

ဒဂၤါးၿပားကိုေတာင္ လက္နဲ႔ မလွည့္ႏိုင္ပဲ
ဘီယာဆိုင္ထိုင္ေသာက္သူလို
ဘဝက တစ္ခြက္တည္းနဲ႔ ငိုတယ္။

သူ႔မွာၿဖင့္ လူညြန္႔တံုးရံုတင္မဟုတ္ပဲ
လူပန္း လူပြင့္ပါ ဘုန္းဘုန္းလဲၿပီ တဲ့။

အပြဲပြဲ ရႈံးခဲ့သမွ် သည္ပြဲမွာလည္း မႏိုင္ဘူး
ဖရဲသီးတန္မယ့္
သၾကားၿဖဴးခံထားရသလိုမ်ိဳး … နာတယ္။

ကြာ…
မင္းကိုငါ .. ဘယ္ႏွစ္ခါ မီးဖြင့္ေပးရမလဲ
ငါလည္း အခုမွ သံခ်ပ္ကာအက်ီ ၤ ခၽြတ္ၿပီးကာစ …

တံခါးကို ပိုဟလိုက္ရင္ အလင္းေရာင္ ပိုရမွာေပါ့
မင္းမယံုရင္ ငါ ဘယ္သူ႔ကို ေမးေပးရမလဲ …

အဲဒီလိုနဲ႔
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝေလး
ဓမၼသီခ်င္းတစ္ပုဒ္စာ ေဝးသြားတယ္။ ။

တာရာမင္းေ၀

ခ..ကဗ်ာ..

ခင္တြယ္သူ
ခြဲသြားတဲ့ အသည္းက
ခြက္တစ္လၤုးလို
ခြမ္းကနဲ..အစိတ္စိတ္အမြာမြာ…
ခုလိုအခ်ိန္မွာ ..
ခက္ထန္ေနတဲ့..စိတ္ေတြ..
ခြင့္ေပးလိုက္မယ္ဆိုရင္
ခုန္ေပါက္ေနတဲ့ ျမင္းရုိင္းတစ္ေကာင္ကို
ခမ္းခမ္းနားနား ျမင္ရလိမ့္မယ္..
ခုတ္ထစ္ျခင္းခၤရတဲ့
ခၤစားခ်က္ေတြက
ခၤုမင္စရာ…တစ္ခုမွမရွိ
ခင္တြယ္စရာ..တစ္ခုမွမရွိ..
ျခားနားခဲ့တာေတာင္
ခုခ်ိန္ထိ..စိတ္ရုိင္းကို
ခ၀ါခ်လုိ႔..မရတဲ့ေကာင္..အိပ္ေနတာပဲ
ေလာကႀကီးၿငိမ္းခ်မ္းမွာပါဗ်ာ…..။

တာရာမင္းေ၀

သိဟ္ရာသီဝတ္ရံု

အမံုအဖူးေတြၿဖစ္ခဲ့ၿပီးမွေတာ့ အပြင့္ဆက္ၿဖစ္ရေတာ့မွာေပါ့
ဒါေပမယ့္ ..
အဲဒီေန႔ကို ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ သစ္ပင္ကေလးေတြ ၿပန္ေရာက္မလာၾကေတာ့ဘူး။

မ်က္ႏွာေပၚ ဖိနပ္မခၽြတ္ပဲ တက္လာတဲ့အၿပံဳးကို
မုန္းတယ္ …
သုညဝင္စားသလိုလိုနဲ႔ ကိုယ္ကပဲ ေကြ႕လ်ားဝိုင္းစက္
ၿပီးဆံုးသည္ထိ တိုင္ေအာင္ အိမ္ထရံမွီၿပီး ရွက္ရတယ္။

ခုေတာ့လည္း မဆင္မၿခင္ လိမၼာလုိက္ပါၿပီ
ဂီတေတြကို ပိုပိုလိုလို တီးမႈတ္ယူမသြားေတာ့ဘူး
မုေယာအပြင့္ကေလးကိုလည္း ေၿမၿပင္ဆီ ၿပန္ပစ္ေပးလုိက္ၿပီ။

၁၈း၀၀ နာရီ
ရထားဟာ လွလွပပၾကီး တံခါးဖြင့္ ဝင္ေရာက္လာပါရဲ႕
ဒါေပမယ့္
အဲဒီအိမ္ကေလးမွာ ဘူတာက ေသဆံုးသြားခဲ့ၿပီးတာ ၾကာၿပီ။ ။

တာရာမင္းေ၀

မုန္႔ၾကိတ္ဆံုလုပြဲ

ဆီမထည့္ႏိုင္တဲ့ တံခါးေၾကာင့္ ေၿခေထာက္ေတြ တအီအီ ဝင္လာၾက
သူတုိ႔မႈတ္ထားတဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ပဲ ငါ့ကို ေဖာင္းကဲ ေဖာက္ၾက…။

အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ နတ္ေတြကေတာင္ ကစားရမလို နားရမလို
(ငါလိုေကာင္အတြက္ကေတာ့ ေၿပာမေနနဲ႔ေတာ့..)

ေသခ်ာတာက ငါဟာ ေႏြေတြလို ေဆာင္းစား သတၱဝါမဟုတ္ဘူး
ေၿဖေဆးကိုင္ၿပီး ပြင့္ေပးမယ့္ ပဒိုင္းပန္းလည္းမဟုတ္ဘူး
ဒါေပမယ့္ ထားလုိက္ပါတယ္ ေမ့ထားလုိက္ပါတယ္…

ရွိသမွ် လင္းစရာေဝစရာေလးေတြကို ေသခိုင္းလိုက္ၿပီ
ဘယ္ေတာအုပ္မွာမွ သစ္ပင္နံပါတ္ေၿပာၿပီး အၿမစ္မခ်ခ်င္ဘူး
ေသာၾကာေန႔အခ်င္းခ်င္း အပ်င္းခံရရင္ … နာတယ္.

လွံတံက ေခၚလုိ႔မလုိက္ရင္လည္း ပင္အပ္ယူၿပီး လာမစိုက္နဲ႔
မင္းတို႔ ေက်နပ္ရင္ ငါလိုေၿမက နိမ့္ၿမဲ နိမ့္ေပးလုိက္မယ္
လၿပည့္ဝန္းကို ပိန္ခၽြန္းခၽြန္းထိုင္ၾကည့္ေနရရင္ပဲ .. ငါ့အတြက္ ၿဖစ္ပါတယ္။

တာရာမင္းေ၀

နဂါးေခ်ာ့ေတး

ကလူ ..... ကလူ လို႔
ငါ႔ကိုဘယ္သူေခ်ာ့ရဲသလဲ
တကယ္ေတာ့ ေခ်ာ့တယ္ဆိုတာ
ေပ်ာ့ေျပာင္းေစလို႐ံုတင္ မကပါဘူး
ေျဖသိမ့္ေပးတဲ့ သေဘာလဲပါတယ္
“ခ႐ူး...ခ႐ူး” တဲ့
မရဏမင္းက
ႏွာမႈတ္သံနဲ႔ ငါ႔ကိုေခ်ာ့ၿပီ
ေျခာက္ျခားထိတ္လန္႔စြာ....ငါ....ေက်းဇူးတင္ပါတယ္
သူ႔ကိုမွ ခြင့္လႊတ္နားလည္ ႏုိင္ေသးရင္
က်န္တဲ့သူေတြကုိ ဘာမွေၿပာစရာမရွိဘူး မဟုတ္လား…
နဂါးေခ်ာ့ ေတးသြားက
နည္းနည္းေတာ့ခါးတာေပါ့ေလ…။

တာရာမင္းေ၀

တန္ရာတန္ေၾကး

နတ္ထြင္းတဲ့ခံတြင္းဆိုေပမယ့္
ဘယ္သူကမွ ထမင္းခဲကိုက္ၿပီး ေမြးလာတာမဟုတ္ဘူး
အဲဒါေၾကာင့္ ငါ့ရဲ႕စံုနံ႔သာၿမိဳင္ပတ္ပ်ဳိးမွာ
ေစာင္းႀကိဳးတစ္ခ်က္ ေလွ်ာ့ခဲ့တယ္။
အႏုပညာဆိုတာ
ေမွာ္ဆရာတိုင္း ကလို႔ရတဲ့ ဓားပညာမဟုတ္ဘူး
ေနညိဳခ်ိန္ တိမ္ပြင့္အေမ်ာေလးပါဆိုေတာ့လည္း
ေျပာသူကို မယံုၾကည္ခ်င္ၾကဘူး
ၾကည့္ပါ
ဒီျမွားကို ငါပစ္ျပပါ့မယ္။
ပစ္မွတ္ကို လြယ္လြယ္နဲ႔မွန္ရင္ေတာ့
အဲဒီသူေယာင္နတ္သမီးကို
တို႔ေတြ တန္ရာတန္ေၾကး ေပးလိုက္ၾကတာေပါ့။

တာရာမင္းေ၀

ပလံု

ေရထဲကိုခဲက်သြားတာလည္းၿဖစ္နိင္တယ္....
ေရထဲက ငါးခုန္တက္လာတာလည္း ၿဖစ္နိင္တယ္....
တစ္ေန႔မွာ ငါ႔အထၳဳပၸတၱိကို ငါဖြင့္ၾကည့္လိုက္တယ္....
ဘယ္လိုၿဖစ္သြားသလဲမသိဘူး...
“ပလံု”

တာရာမင္းေ၀

သင္းကြဲသူမ်ား (၁)

ဒီဆံမွ်င္မွာ
ႏွင္းဆီေတြမွ မဖူးပြင့္ေတာ့ဘဲ
ေမ့ထားလိုက္ပါေတာ့ ကေလးရယ္
အလကၤာေတြကိုလည္း ကိုယ္ကပဲ မႈတ္ၿငိမ္းစားလိုက္ပါ့မယ္
တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ရဲ႕အလင္းျဖစ္ခ်င္ၾက
တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ရဲ႕ မီးအိမ္ျဖစ္ခ်င္ၾက
အခုေတာ့လည္း အားလံုး ဆံုးလ်သြားပါၿပီ
သြားေတာ့ ေဘဘီ

ဟိုးမွာ

ညေနခင္းကေတာင္ ေငြ႕ရည္ဖြဲ႕ေနၿပီ။

တာရာမင္းေ၀

သင္းကြဲသူမ်ား(၂)

ႏႈတ္ဆက္ၾကရေအာင္ အခ်စ္ရယ္
တို႔ရဲ႕ အေတြးအေခၚက လင္းညိဳခဲ့ၿပီမို႔လား
ေက်ာခိုင္းသြားၾကရတယ္ဆိုေပမယ့္
တကယ္ေတာ့ တစ္လမ္းတည္းပါပဲ
(အဲဒါေၾကာင့္ ပိုေ၀းတယ္လို႔ေတာင္ ထင္ၾကရရဲ႕)
ကိုယ့္ကို သတိရရင္ ကဗ်ာေလးေတြ ေရးပါ
စိတ္အလ်င္နဲ႔ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာေလးေတြက
မင္းကို စုန္းမီးေတာက္ျပပါလိမ့္မယ္
ခုေတာ့ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း
ေအးေလ… မင္းလည္း တစ္ေယာက္တည္းပါပဲ
ကဲ… ခြဲၾကစို႔
ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္ အခ်စ္ရယ္…။

တာရာမင္းေ၀

ေႏြခံစားမႈ

အေငြ႔တေထာင္းထေအာင္ပူရဲ႕
လူတစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေႏြလံုးျဖစ္ရတယ္
ဒီ႐ိုးျပတ္ကိုေက်ာ္ရင္ေရာက္ပါၿပီတဲ့...။
ပတ္ၾကားအက္ထဲကလူကအသံကုန္ေအာ္တယ္...။
မိုးနတ္မင္းၾကီးရယ္....
ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚကို မိုးတစ္ပံု႔ႏွစ္ပံု႔ရြာေပးပါ...
ကၽြန္ေတာ္စိတ္ေတြက
မုတ္သုန္ကို ဆာေလာင္မြတ္သိပ္လြန္းလို႔ပါ။

တာရာမင္းေ၀

သက္ျပင္းေလာင္းသံ

ငါ...... ေၾကကြဲေနၿပီ
ရင္ဘက္မွာလည္း ၀ိဥာဥ္ေက်ာက္သားေတြအက္ကြဲလို႔...
ငါ....ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ
ပိတ္ထားတဲ့ ပန္းပြင့္ကိုေကာ
ဘယ္လိုအလင္းနဲ႕နမ္းမလဲ
အေငြ႔ျပယ္ၿပီး ေပ်ာက္သြားရင္လည္းၿပီးေရာ...
တကယ္ဆို
ေကာင္းကင္တိုက္ပြဲအသစ္ေတြနဲ႕သာေန/ေသခ်င္ေတာ့တယ္...

တာရာမင္းေ၀

ပင္လယ္ေရးတဲ့စာ

ေရတံခြန္ႀကီးတစ္ခုလို ခုန္ခ်လိုက္ခ်င္တယ္
ျမင္းမိုရ္ေတာင္ကိုလည္း မိုးၾကိဳးးပစ္ခ်လိုက္ခ်င္ရဲ႕။
ေက်ာက္ျမင္း႐ုပ္ႀကီးလိုပဒပ္ရပ္ထခ်င္တယ္
ပင္လယ္ကဗီးပင္ေတြလိုလည္းတ႐ွဲ႐ွဲေအာ္လိုက္ခ်င္တယ္။
ခုေတာ့....ဘယ္ျဖစ္ေတာ့မွာလဲ
သူမက
ငါ႔ကို
ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးပဲ
လက္ပိုက္ရပ္ေနတဲ့....။

တာရာမင္းေ၀